Armenië

Armenië binnenrijden was een verademing. De enige bijkomstigheid was:  eerst het helse verkeer van Tbilisi, de hoofdstad van Georgie, zonder kleerscheuren doorgeraken...en dat scheelde weinig.

Wij cruisen door de Debed Canyon en moeten vooral opletten voor diepe putten in het wegdek. Lukt niet altijd even goed. 😏

Het ene fruitkraam naast het andere in deze groene oase. Even verder ontsiert een vies ex-Sovietfabriek de mooie vallei. Veel Armeense orthodoxe kerkjes in de regio rond Alaverdi. Wij hebben in deze regio genoeg aan het bezoek van Sanahin. Er zullen nog vele kerkjes en kloosters volgen. Gelukkig liggen deze kerkjes in en zeer mooie decor, wat ze en pak aantrekkelijker maakt.

We hebben al snel door dat Armenië minder welvarend is dan haar buurlanden. Het land werd meermaals geannexeerd en kreeg tijdens de 1ste wereldoorlog met een genocide te maken waarbij 1,5 miljoen  Armeniërs het leven lieten. In het Genocide museum is hiervan verschrikkelijk beeldmateriaal te zien.

Ook kende het land in de jaren ’90 een enorme migratiegolf en lijdt het economische schade door de blokkade van de Turkije en Azerbaijan, dit naar aanleiding van het betwiste gebied Nagorno-Karabach.

Jerevan is verlammend warm (+ 40°C), toch willen we alle uithoeken van de stad verkennen. 572 trappen op en dan beloond worden met een mooi stadspanorama. Uitblazen en verkoeling zoeken we op enkele de vele terrassen die de stad rijk is.

De volgende etappe gaat richting Tatev, dichtbij bij de Iraanse grens. Hier gaat de langste kabelbaan ter wereld (5,7 km) naar het Tatev klooster. Wij kiezen voor de weg en krijgen als dagafsluiter passage door de duivelspoort en 6 km haarspeldgravel te verwerken. 😅

Bij vertrek laat Katrien haar motor ons gedurende 4 uur in de steek: een stress momentje toch wel. Dit in de verste uithoek van Armenië,  wetende dat je motor er buiten MOET binnen de maand, er geen uitweg is via Turkije of Iran, de voertuigbijstand niet voorbij Istanbul komt... uiteindelijke boosdoener: vuile benzine.

We  zetten onze tocht verder over de Selim pas waar we een caravanserai bezoeken. Dan via het Sevan meer naar de bergen van Dilijan enzo weer Tbilisi/Georgie binnen, waar we 2 dagen  blijven.

Vandaar rijden we nog door tot aan de grensovergang met Azerbaijan om daar te beslissen linksomkeer te maken.

De dag van onze ommekeer zien we een paar keer 2 andere motards voorbijrijden. Aan een uitzichtspunt zijn zij gestopt en wij ook. Blijkt dat dit de Duitsers Simone en Panny zijn. Met hen zaten we 8 jaar geleden een week vast in Pincher Creek/Canada. Door hevige regens dagen aan een stuk dreigde de rivier waaraan we kampeerden buiten zijn oevers te treden. Zij vertrokken toen net voor 4 jaar op reis met hum motors en wij waren daar gestrand met de fiets na onze trip via de Continental Divide. Hoeveel gekker kan het worden...de wereld is toch zo klein! 🌏