2 Oezbekistan

De grensovergang tussen Kirgizië en Oezbekistan verdient de trofee: “meest relaxte overgang ooit". Op een half uur tijd wordt de klus geklaard. We worden begeleid van het ene naar het andere raampje en de inhoud van onze bakken is voor de douaniers van weinig belang. “Welcome to Uzbekistan" en wulle weg.👨‍✈️

Wat direct opvalt is dat hier naast Chevrolets en oude Lada’s vooral witte Daewoo minibusjes rondcrossen. Een grappig zicht. 

De rijstijl van de Oezbeken is iets pittiger dan in Kirgizië. Gelukkig is de politie nauwelijks geïnteresseerd in 2 toeristen die het af en toe niet te nauw nemen met hun snelheidsbeperkingen, als het wegdek en het verkeer het toelaten natuurlijk. Van corruptie en de toeristen het geld uit de zakken proberen te slaan is hier geen sprake. Geen nood dus om constant de bermen af te speuren op politiecontroles. Eerder onze ogen op het asfalt gericht zodat we tijdig de vele putten kunnen ontwijken. 

Aan stoplichten een auto inkijken trakteert ons gegarandeerd op een stralend gouden glimlach en een dikke duim. Kinderen langs de weg (tot een bepaalde leeftijd althans) steken verwonderd en enthousiast hun hand op.👍🖐

Onze eerste stop in de Ferghana vallei is Margilon. In het hotel zijn ze overvriendelijk. Geld wisselen? No problem! Twee minuten later brengen ze ons met hun wagen naar de bank, waar we met een pak biljetten buitenkomen (ook al wisselden we slechts 300 US$). Van natellen is er geen sprake, dit zou teveel tijd in beslag nemen.💵

We bezoeken er een zijdefabriek en krijgen een boeiende privé rondleiding. De gidse laat weten dat er aan een tapijt van 2m x 3m door 2 vrouwen in totaal 8 maanden wordt gewerkt. Kostprijs in de shop = 20.000 US$. We slaan het aanbod beleefd af…de kleuren zijn nu niet precies onze smaak en aan plaats op de moto ontbreekt het ook. De vrouw is een en al begrip voor deze zeer spijtige situatie.

In Rishtan bezoeken we een keramiek workshop. Kokand brengt wat verkoeling door een frisse avondbries die opsteekt. Het windje houdt gelukkig 2 dagen stand tot in Samarkand.

Met uitzondering van 1 bergpas is het rijden hier naar onze mening eerder eentonig. Het is vooral de bevolking die het onderweg zijn aangenaam maakt. Meloenen in alle kleuren, flessen water, bordje met vlees of zoetigheden,… alles wordt ons aangeboden met een volle en welgemeende glimlach.😁

In Samarkand gaan we een avond op stap met Corry en Arnold. Zij zijn met hun camper op terugweg vanuit Mongolië (vertrokken in mei in Nederland) en we blijven elkaars pad kruisen. Ze staan vlakbij ons guesthouse geparkeerd, aan de Gur-E-Amir.🚙

We bezoeken enkele monumenten, mausoleums en de Siob bazaar (zalig om hier foto’s te nemen). Topper van de dag is het Registan waar ‘s avonds een dans- en lichtspektakel aan de gang is. Je waant je in het sprookje ‘1001 nacht’.

De rit naar Buchara onder de brandende zon is eerder saai. Benzine met octaan 95 is hier onvindbaar. 91 vinden zou welkom zijn, maar helaas…  Hoe verder van de hoofdstad Tashkent hoe moeilijker dit te vinden is. We hebben 20 liter reserve brandstof mee uit Kirgizië, dus voorlopig genen paniek. Hier wordt vooral op methaan en gas gereden.⛽

Buchara ademt rust uit. Mooie lemen gebouwen en veel bezienswaardigheden in de oude binnenstad. We zoeken dakterrasjes  op waar we thee slurpen en genieten van het mooie uitzicht. Die avond gaan we terug uit eten met onze campervrienden. De Kalon toren ziet er verlicht op zijn best uit.

Het lukt ons om treinkaartjes te bemachtigen voor het traject Buchara- Khiva. Dit spaart ons zo'n 900 km (heen- en terug) rijden door een woestijnlandschap met zeer beperkte faciliteiten onderweg. Een enkele rit per trein duurt welgeteld 7 uur…Gelukkig is er airco in het rijtuig en zijn de zitjes heel comfortabel.🚂

Khiva schakelt nog een versnelling hoger wat betreft atmosfeer en bezienswaardigheden…en ook temperatuur. Met andere woorden: eerder weinig actie overdag. Iets meer actie als de zon gaat zakken, de schaduwen wat langer worden en de binnenstad tot leven komt.

Vandaag de trein op terug naar Buchara. Morgen onze laatste rit in Oezbekistan richting Samarkand en de Tadzjiekse grens. Na de vele, met turquoise mozaïeken bezette minaretten, moskeeën, mausoleum en  maddressa’s zijn we volledig klaar voor wat meer natuur en snakken we naar wat friste op de Pamir.🌞🌬