3 Tadzjikistan

3 september 2019 - Osh, Kirgizië

De grensovergang is in een uurtje geklaard. Aan elk lokket krijgen we te horen “Welcome to Tadzjikistan". Dat alle Belgische voetballers eerst worden opgesomd moeten we er maar bij nemen. Van een plotse ommekeer gesproken: direct valt op hoe goed het asfalt er bij ligt, kinderen komen overenthousiast de straat opgelopen en houden hun hand uitgestoken voor een ‘low five' (de ene klopt al wat zachter dan de andere), mooie valleien, prachtige natuur... Bingo, dit is waar we op zaten te wachten.

Onze eerste stop in het Fann gebergte is Iskander Kul, een turkoois bergmeer dat we bereiken via een stoffige gravelweg. Vanuit onze homestay hebben we zicht op de Tadzjiekse president zijn buitenverblijf. Ontbijt en dinner worden gesreveerd met zicht op het meer.

De volgende etappe leidt ons naar de hoofdstad Dushanbe. Hiervoor moeten we eerst de Anzob tunnel door, 5 km uitlaatgassen en flauw verlicht... we hebben al in plezantere tunnels gereden. Als we uit de tunnel komen wast een frisse regenbui het roet van ons. 🌧😷

Dusjanbe, de hoofdstad, is een zeer rustige stad, waar we van de parken, fonteinen en standbeelden genieten. We verplaatsen ons in de stad per taxi (steeds 1 Euro per rit). Drie uur is voor ons voldoende om een indruk te krijgen van de stad, een SIM kaart op de kop te tikken, de Auchan supermarkt te bezoeken en om van een lekkere maaltijd te genieten (nu het nog kan).

We rijden via de Dangharra vallei naar het zuiden en houden halt aan het monument waar op 29/7/2018 de aanslag plaatsvond en 4 van de 7 fietsreizigers werden gedood.

Vanuit Khulob rijden we terug naar het noorden, naar Kalaikumb, gelegen op de Pamir Highway (M41) zelf. Verrassend goede weg en aan de overkant van de Panj rivier, die we een paar dagen volgen, ligt Afghanistan. We kunnen onze ogen niet afhouden van de Afghaanse dorpen. Stoffige weggetjes aan de overkant, lemen dorpen hangen op de woeste bergflanken,... spreekt zeer tot de verbeelding. Twee Afghaanse jongens op een zandbank zwaaien aanvankelijk hartelijk. Net op tijd duiken ze terug in de keien als ze doorhebben dat ik  mijn fototoestel bovengehaal en inzoom. Ik kan ze geen ongelijk geven.😋

Aan onze Tadzjiekse kant van de vallei is de school nog niet begonnen. Kinderen verkopen emmers vol appels en vinden het fijn om ons (allez, alle toeristen) tegemoet te lopen...dé beleving van hun laatste vakantiedagen.

In Khorog verlaten we de M41 en duiken we de Wakhan vallei in. Alleen nog bumpy gravelwegen de komende dagen. Dagelijks fantastisch zicht op de het Hindu Kush gebergte, de Pamir, het Tian Shan en het Karakorum gebergte. 

Aan een van de vele checkpoints worden we verplicht de agent zijn druiven te helpen opeten. We ontmoeten er een Duits koppel dat net de Bartang vallei komt uitgewandeld (een 16 daagse trektocht) en een Poolse dame alleen op de fiets (hoedje af). De diepvrieswagen die ook net de checkpoint passeert deelt ijsjes uit... 🍦ook verplicht te nuttigen op politiebevel. Wat we wel weigeren is om de lege bekers op politiebevel de rivier in te kieperen.

De wegen en landschappen worden steeds mooier en we ontmoeten alsmaar meer reizigers per fiets, moto, wagen of truck. Zeer boeiend en inspirerend.

De laatste dag gravelweg (Langar naar Alichur) is meteen de zwaarste. Voor we kamelen en reuze marmotten te zien krijgen presteer ik het om me in het zand vast te rijden. Geen kant kon ik op, zelfs afstappen lukte niet...er moest er dus eentje een kilometer te voet terugkomen om te helpen duwen (grump, grump). 😤 Later op de dag moet mijn spatbord er nog aan geloven. Beter dat dan een arm of een been gebroken zou mijn pa zeggen. 

Voor Alichur terug wat asfalt onder onze wielen, het doet wat met een mens.  We komen moe maar voldaan toe aan de homestay. De yurt hebben we voor ons alleen, douche wordt opgestookt, maaltijdsoep voorgeschoteld en bedje zorgvuldig opgedekt. Fijn einde van de dag onder een schitterende sterrenhemel waarin de melkweg te zien is. 🌟

Minder leuk is dat Michel opstaat met barstende hoofdpijn/hoogteziekte. 🤕 De 1000 meter die we gisteren stegen was wat teveel van het goede. Dus, snel doorrijden naar Murghab dat toch 300 meter lager ligt en dit op een dieet van water, groene thee, pijnstillers en de verdere dag rust. Het helpt gelukkig.

In Murghab vinden we benzine in overvloed (wat de voorbije dagen niet evident was) en vullen we onze bidons terug op. De bazaar is een dorpje van oude zeecontainers waar de Kirgizische gemeenschap zeer aanwezig is (mannen met grappige hoedjes).

Nog 1 bergpas over (4655 m) voor we het kleurrijke Kirgizië terug induiken om een einde te breien aan onze trip. Voor ons alvast een 10/10 voor Tadzjikistan!👌👌👌
 

Foto’s

4 Reacties

  1. Van hecke:
    3 september 2019
    Beste Katrien ,Michel
    Als we dit allemaal lezen en de foto's bekijken , zitten wij toch echt op onze punt van ónze stoel ! Hoe prachtig is dit allemaal en professioneel geschreven , je moet het maar doen ! Respect .
    Groetjes , LINDA & J P ,
  2. Mo:
    3 september 2019
    Adembenemend!!! het is een echte belevenis !!! genieten maar,
  3. Marisol:
    4 september 2019
    Echt fijn dat jullie dit met ons delen 😘
  4. Corry:
    8 september 2019
    Katrien je moet iets gaan doen met je talent als schrijver en fotograaf !